Twee jaar geleden ben ik begonnen met het opstellen van een ‘Bucket List’. Dit is een lijst met persoonlijke doelen die je wilt bereiken in je leven. Mijn eigen doelen variëren van het reizen naar bepaalde landen tot bungeejumpen van een hoge brug. Ik vind het leuk om dit lijstje af te werken zodat niet in een bepaalde sleur terecht kom, aangezien ik gek ben op onverwachte situaties. In deze bucket list staat ook het doel:
‘Een halve marathon uitrennen’
Hardlopen is al een aantal jaren een van mijn grootste hobby’s. Voor veel mensen is dit onbegrijpelijk, wat is er zo leuk aan hardlopen? Ik vind het heerlijk om na een lange werkdag mijn renschoenen aan te trekken om vervolgens met muziek in mijn oren een flink stuk te rennen. Op die manier kan ik even afschakelen en daarna voel ik mij een stuk fitter.
Ik moet toegeven dat ik in het verleden alleen ging rennen als het goed weer was. Als ik geen zin had, of het regende dan ging ik niet. Hierdoor bleef het rennen leuk, maar ik bouwde er niet veel mee op. Mijn maximum lag rond de 5 kilometer, zodra ik langere stukken ging rennen kreeg ik al snel last van blessures. Een keer per jaar rende ik mee met Maastrichts Mooiste dus een halve marathon leek mij wel een mooi doel om ‘ooit’ eens een keer te behalen.
Toen Vivianne mij vorig jaar vroeg of ik mee zou willen gaan naar Formentera, om daar de halve marathon te rennen dacht ik gelijk YES! Als ik dan toch een halve marathon ga rennen, dan kan ik dat net zo goed op een prachtig eiland doen. Zonder echt over de gevolgen na te denken heb ik mij super enthousiast ingeschreven, het was immers toch pas in mei. Rennen in mei betekend echter, trainen in de winter! Ik als goed-weer-renner moest door wind, regen, hagel en sneeuw. En ik vond het nog leuk ook. Trainen met een doel voor ogen is zo ontzettend motiverend. Vanuit Training Maastricht heb ik een schema ontvangen waarmee ik precies kon zien wanneer ik welke training moest uitvoeren. Het is super om na afloop een training af te vinken en je voelt je elke week beter worden. Mijn blessures verdwenen als sneeuw voor de zon doordat ik naast mijn conditionele hardlooptrainingen ook bootcamps van Training Maastricht ben gaan volgen. Een keer per week was ik in het stadspark te vinden om het gras van dichterbij te bekijken en mezelf halverwege de training af te vragen waar ik in godsnaam mee bezig was. Door de variatie trainde ik elke week verschillende spieren en werd mijn lichaam steeds sterker, langere afstanden werden steeds makkelijker.
Beetje bij beetje werden de routes langer, de muziek ging sneller en mijn enthousiasme werd groter. Ik ga gewoon een halve marathon rennen. Op een eiland.
Het enthousiasme van de groep was ontzettend aanstekelijk. Er werden al snel plannen gemaakt om samen van te voren verschillen wedstrijden te rennen. Zelf ben ik meegegaan naar Circuit Spa-Francorchamps, twee rondjes over dit prachtige circuit door de sneeuw. Dit was de eerste keer dat ik een groot deel van de groep heb ontmoet en er was meteen een klik.
Donderdag 12 mei 2016
Vroeg in de ochtend (eigenlijk midden in de nacht) werd ik thuis opgehaald met een busje waar al vijf medereizigers inzaten. Eenmaal aangekomen op het vliegveld sloeg de stemming meteen om van slaperig naar energiek. We gaan nu echt!
Eenmaal geland op Ibiza namen we de boot naar Formentera. Het was leuk om met zo een grote groep te reizen. Op de kids na was ik het jongste maar dat maakte het juist extra leuk. Ik kende op voorhand maar heel weinig mensen maar daar was na een dag al niks meer van te merken. Nadat we de bagage hadden achtergelaten bij onze appartementen (helemaal WAUW met infinity pool en leuke bar!!) zijn we gaan lunchen op het strand.
We hadden een paar dagen om te wennen aan de temperatuur en het feit dat niks ‘moest’. Lekker relaxen en tegelijkertijd een paar tinten bruiner worden, vervelend zeg. Vivianne nam ons op sleeptouw naar de mooiste plekjes van Formentera en ik genoot van elk moment. Helemaal relaxed kon ik mij voorbereiden op de grote dag.
De ochtend van de marathon dronk ik meer water dan dat ik normaal in een week zou drinken. Daarnaast ontweek ik elke vorm van inspanning en elk zonnestraatje. We hebben samen heerlijke pasta gegeten speciaal gemaakt door een paar toppers van onze groep. Onze fantastische supporters hebben ons uitgezwaaid bij de bus die ons naar de start bracht. Bij de start voel je gelijk de adrenaline door je lijf gieren omdat je samen met iedereen staat te wachten totdat je mag starten. Ik heb persoonlijk geen moment last gehad van zenuwen… Tot 1 minuut voor de start. Ik kan nu niet meer terug.
Het schot van de start klinkt en wordt beantwoord met luid gejuich en 1700 mensen komen in beweging. De eerste kilometers kon ik alleen maar lachen en was ik volop aan het genieten van het prachtige uitzicht. Het laatste stuk was zwaar en de laatste 3 kilometer kreeg ik pijn. Ik moest en zou het uitrennen. Knijpend in mijn flesje water kwam ik sprintend de finish over waar ik meteen in tranen uitbarsten toen ik twee bekende gezichten zag. Niet van de pijn, die was gelijk verdwenen. Het waren tranen van geluk, de emoties liepen hoog op. We hebben het gewoon gedaan! Ik heb het gewoon gedaan! Twee jaar gelden leek dit doel nog onbereikbaar maar het is gelukt.
De dag(en) erna kon ik alleen de trap achterstevoren aflopen en zelfs slapen werd iets ingewikkelds omdat ik niet goed kon draaien. Samen hebben we een prachtige afsluiter gehad bij Paleyo met het nodige fruit en overheerlijke paella.
Ik ben zo ontzettend blij dat ik ben meegegaan! Ik ging voor mezelf en kwam terug met heel veel vrienden.
Lieve Vief, bedankt voor deze mooie kans en de perfecte verzorging! Hier had ik uiteraard alle vertrouwen in bij jou 😉
Tunde en Rachelle, bedankt voor de bootcamp trainingen. Zonder deze trainingen had ik nooit meer dan 10 kilometer kunnen lopen. Dankzij deze trainingen sta ik letterlijk en figuurlijk sterker in mijn schoenen.
De hele groep wil ik bedankt voor alle support, liefde en entertainment. Van tijdelijke moeders tot oppaskinderen en extra opa’s en oma’s, niks was te gek!
“When you have more than you need, build a longer table not a higher fence.”